W pierwszym etapie, od powstania planu zabudowy przestrzennej Nottenbohna w 1856 roku do przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku, ukształtowała się jednolita i wielkomiejska forma zabudowy śródmieścia - z willami, kamienicami i z leżącymi nie opodal kopalń i hut domami robotniczymi z czerwonej cegły. Ówcześni architekci korzystali z doświadczeń romantyzmu, antyku greckiego. Powstały wille ogrodowe i rezydencje przemysłowców. Najokazalszą w tej pierwszej kategorii była dwukondygnacyjna willa Friedricha Wilhelma Grundmanna, który z nieznanej osady, jaką były Katowice, uczynił miasto przemysłowe. W miejscu, w którym willa stała, u zbiegu dzisiejszych ulic Warszawskiej i Bankowej, pozostał pusty plac. Budowla z portykiem podtrzymywanym przez 4 posągi kariatyd, pergolą i ogrodem zimowym, pod koniec lat sześćdziesiątych okazała się, politycznie obca" i decyzją ówczesnych władz wojewódzkich została

wyburzona. Kilka lat później ten sam los spotkał pałacyk właścicieli Katowic - rodziny von Tiele-Winckler. Dziś jest w tym miejscu skwer między hotelem "Katowice" a Pomnikiem Powstańców Śląskich. Przy ul. Warszawskiej pozostały wille: budowniczego Juliusa Hasse, lekarza miejskiego Richarda Holtze i rodziny Kramstów - wszystkie z pierwszej połowy lat osiemdziesiątych XIX w. W zachodniej części śródmieścia podziwiać można neorenesansowy pałac przemysłowców - braci Goldsteinów. Reprezentacyjna budowla dwukondygnacyjna ma nie tylko ciekawą architekturę zewnętrzną, ale i bogato zdobione - sztukaterią i polichromią - wnętrza. Budowane w tym okresie pierwsze kamienice czynszowe nawiązywały stylem do neorenesansu. Zachowało się ich niewiele, m.in. przy ulicach 3 Maja i Dworcowej.

W drugim etapie rozwoju przestrzennego Katowic, od lat osiemdziesiątych do roku 1922, miasto rozrastało się na wschód od Rynku. Kamienice budowane były w stylu neobarokowym, z jego różnorodnością form i zdobień. Bogato zdobione fasady tych domów można podziwiać do dziś, m.in. przy ul. Warszawskiej 5, który to budynek został ostatnio wyremontowany. Później pojawił - eklektyzm. Fasady kamienic obrosły w rzeźby figuralne, wykusze, balkony, loggie, kopuły wieżyczki i glorietty.Te właśnie budowle można spotkać w katowickim śródmieściu prawie na każdym kroku. O wiele rzadsze są budowle o architekturze secesyjnej. Najokazalszym przykładem modernizmu jest gmach Teatru Śląskiego im. Stanisłwa Wyspiańskiego. W pierwszej dekadzie XX wieku w tym samym nurcie architektonicznym powstał unikatowy zespół osiedla-ogrodu, przeznaczony dla 600 rodzin górniczych - Giszowiec. W większości są to parterowe domy

dwurodzinne. W kilka lat później nie opodal Giszowca wybudowano drugie oryginalne osiedle - Nikiszowiec.

Trzeci etap wiąże się z przyłączeniem Katowic do Polski w 1922 roku. Budownictwo rozwijało się wtedy w południowej części miasta. Na wschód od ulicy Kościuszki usadowiło się centrum administracyjne, na zachód - obszar budownictwa mieszkaniowego. Obiekty publiczne wznoszono w tradycyjnej formie klasycyzującej, czego najlepszym przykładem jest gmach Sejmu Śląskiego i Urzędu Wojewódzkiego przy ul. Jagiellońskiej z końca lat dwudziestych. W latach trzydziestych architektoniczną inicjatywę przejęli funkcjonaliści i ich dziełem jest m.in. unikatowy gmach Urzędu Skarbowego (8-kondygnacyjny) z wieżowcem mieszkalnym tzw. drapacz chmur (17- kondygnacyjny) przy ul. Żwirki i Wigury.
Na podstawie: UM Katowice